15 TEMMUZ SEHIDİNE EŞİNİN YAZDIĞI YÜREK SIZLATAN MEKTUBU

“Demedim mi nazlı yârim ben sana

Çok muhabbet tez ayrılık getirir…”


En son sana ve kendime itiraf etmiştim ve “Çok yorgunum, çok yoruldum, kırgınlıklarım var kızgınlıklarım var yapılanlara, söylenenlere, yapılması gerekirken yapılmayanlara, söylenmesi gerekirken söylenmeyenlere… “ demiştim sonra eklemiştim “Kendimi bir kapatıp yeniden açasım var… “


Kapattım kendimi ve açtım yeniden… Oldu sandım, olmamıştı… Bir daha kapattım ve bir daha açtım… Yine olmamıştı… Vazgeçmedim… İnsan kendi derdine dermanı, hastalığına şifayı aramalı… Ne dinlediysem, ne okuduysam, kimle konuştuysam olmadı… Yine sığındım Rabb’ime, O’na, anlattım derdimi, Habibi’nin hayatıyla yeniledim Ayşe’yi… Son bir kez daha kapattım ve açtım kendimi… Oldu… Elhamdülillah…

Hani özel günlerini bu mecradan kutlayan çiftleri gördüğümde “Halil, bu insanlar evde eşlerini görmüyorlar mı, ne diye buradan kutluyorlar?” derdim. Sürekli her düşündüğünü yazan kadınları gördüğüm zamanlarda da “Kadının düşüncesi de sözü de mahremdir, kadın “giz”dir öyle ulu orta saçmamalı kendini…” diye vaaz moduma geçerdim.


Şimdi sana her mektup yazışımda aklıma geliyor bu sözlerim. “Hey gidi Ayşe” diyorum kendime “Nerdeeen nereye geldin…” Kınadığını yaşamadan gitmiyor dünyadan insan… Öğreniyor yaşarken, öğretiyor hayat…


Sana kızardım hep, o kadar zamanını geçirirdin ki şu mecrada. “Bak Halil, her sözü söyleyen nasıl sözün sahibi değilse, her yazan da yazdığının sahibi değil, aldanma! Her güzel konuşan insan, güzel insan değildir.” derdim sana ve eklerdim “Bu dünya yalan dünya, burada bu kadar vakit harcama!”

Sen yoksun diye bütün bunlar… Sen olsaydın, ben yine sadece sana okutmak için yazardım yazılarımı, sadece sana göstermek için fotoğraf çektiğim gibi… Sadece sana dökülürdü dilimden cümlelerim… Sen olsaydın eğer, ben yine senin ardındaki “giz” olurdum… Dünya benden, ben dünyadan habersiz…


Benim bütün mutluluğum, seni mutlu etmekti. Bazen, bir şey anlatırken sana, hayran hayran seyrederdin beni “İşte benim hatun!” derdin aniden heyecanla… “Süpersin Ayşe’m!” derdin ya hani, işte bütün zaferim buydu benim.


Bir gün bana “Bir sürü yeteneğin var, niye bunlar yokmuş gibi davranıyorsun, niye saklıyorsun kendini?” demiştin… Anlam verememiştim bu sözlerine… Zira benim için senin bilmen kâfiydi, sen bilseydin bana yeterdi, bütün mutluluğum gözlerindeki gülüşü, yanağında beliren gamzeni görebilmekti benim. Sen olsaydın Halil, sen anlasaydın beni, sen beni dinleseydin, beni görseydi gözlerin, inan bana yeterdi…

Yazının Devamını Okumak İçin Görsele Tçklayarak İlerleyiniz...