Kurban Bayramı İle Gelen Hüzün

Herkes kurban kesmeye giderken biz bir yere gidememiştik. Sessiz sedasız oturmuştuk evimizde. Abim durumu benden daha önce anlamıştı da susmaya devam etmişti.

Bense anneme ikide bir gidip ne zaman kurban keseceğimizi soruyordum. Annem yüzüme bakıyor bir şey diyemiyordu.


Mahallede yapılan mangalların kokusu burnuma geldikçe karnım zil çalıyordu. Ne zaman yemek yiyeceğiz diye konuşmaya başlıyordum bu sefer.


En son dayanamamış annemi sarsarak kurban kesmeye gitmemizi söylemiştim. Sabahtan beri ızdırabının elinde can çekişen annem bana bir tokat atmıştı.

Ağlaya ağlaya uyuyakalmıştım o gün. Uyandığım da annemi tencerenin başında gördüm. Elindeki kaşığı durmadan çeviriyor gözlerini bir an olsun tencereden ayırmıyordu.


Abim de benim gibi bir köşeye sinmiş başını dizlerinin üzerine koyarak öylece bakınıyordu. O da çok acıkmıştı anlıyordum. Annem işte bize yemek yapıyor diye seviniyordum.


Uyuduğum sırada abimle kurbanı kesip geldiklerini sandım yıllar boyunca. Yıllar boyu o günü öyle güzel hayal ettim.

Babamız ölse de kurbanımızı yine de kestik demiştim kendi kendime. Bu düşünceyle o gün ki açlığımı da tümden unutmuştum.


Ama gerçeği yıllar sonra öğrendiğimde kendimden nefret etmiştim. Annemi çaresizliğe sürükleyen şey benim hareketlerimdi. O gün ben gidip gelip anneme kurban etini sormamış olsaydım o da kendisini bu kadar kahreden şeyi yapmazdı.


Yıllar sonra abim bir sohbet sırasında bana o gün annem yemeği yaparken uyuduğumu hatırlatmıştı. Bense o gün ki yemeği yiyemediğimi söylemiştim.

O zaman abim acıdan değişen yüzüyle bana gerçeği söylemişti.


Yazının devamını okumak için tiklayiniz..